Perth - Perth

Veel vogels laten zich in Yalgorup niet zien en na de bush school rijden we via het Tuart park met de volgens het boek unieke Tuart bomen naar Busselton. Onderweg veel wielrenners, die blijken te trainen voor de Iron Man wedstrijd op 5 december. Wij dachten dat de weg afgesloten was naar de haven in verband met de Sint! Die komt hier natuurlijk niet. Iedereen wacht op de Kerstman.
We lunchen bij een mooi verzorgd park met wc’s, speeltuin, picknicktafels - het ziet er zoals altijd weer prachtig uit, geen graffiti of andere vandaalacties. We spotten nieuwe vogels, hier dus wel en gaan dan via de wijnstreek van Margaret River naar Cave Lake. In het kalksteen zijn grotten ontstaan in een lijn van Busselton naar Augusta en zelfs ik met mijn grotvrees moet er toch een bezoeken. Wij dalen met een gids 60 meter af en lopen uiteindelijk zelfs onder de weg door. Brrr. De prachtige stalactieten en stalagmieten zijn mooi verlicht. De druppels die elke dag nieuwe kalk toevoegen zijn in november vorig jaar gevallen als regendruppels. Die zijn dus al even onderweg. Omdat de grot zo diep is en er geen voedsel is leven er gelukkig geen vleermuizen, dan hadden we naar de Mammoet grot moeten gaan. Bart vindt dat wel jammer.

Ons doel is Pemberton, na alle droogte en warmte een hele verademing om zo door de bossen te rijden. Het is hier een groot nationaal park vol mooie routes, wandeltochten, uitkijkpunten, picknick plekken en zelfs campings. Wij kiezen voor een camping in het houthakkersdorp, met luxe keuken, koelkast, elektra en licht ’s avonds zodat ik ook het dagboek weer eens bij kan werken. We zien prachtige grote papegaaien met allerlei kleuren en het vogelboek komt weer goed van pas. 28 heet hij en we zien er heel veel en vliegt er zelfs op mijn schouder,wel heel dichtbij! Ook komen de bruine kookaburra’s gezellig langs, zoveel zagen we er nog niet eerder en we zien zelfs de Quenda. Dit is een nachtdier en zoekt met zijn spitse neus naar wormen. We besluiten 3 nachten te blijven en beklimmen de Gloucester boom. Makkelijker gezegd dan gedaan: stijl omhoog klimmen en je vasthouden aan metalen pennen tot 62 meter hoogte terwijl je niet gezekerd bent. Het zweet staat in mijn handen. Kinderen mogen er niet in gelukkig… De bomen werden gebruikt als uitkijkposten om brand in een vroeg stadium te ontdekken, nu zijn het toeristische attracties. Ik sta stijf van de spierpijn van het gespannen klimmen en dalen. Hans doet de volgende dag ook de Bicentennial boom nog. We zien de Beedelup watervallen, zwemmen in de Big Brook Dam tussen allemaal gigantische karri bomen die alleen in deze regio staan, en gaan met een trammetje over een nooit gebruikt spoor dwars door het bos. We braden worstjes op de bbq en ontmoeten een Zwitsers stel op de fiets. Zij vinden het heuvelachtig! Dat is het ook maar voor Zwitsers vind ik het toch opvallend commentaar. Ze willen helemaal tot Kalgoorli, wij niet, te ver en te warm.

Via de Tingle tree waar je met het hele gezin in kunt staan gaan we naar de Tree Top walk. Het mooie weer laat ons even in de steek, maar wat wil je in een gebied waar het 182 dagen per jaar regent? Dan snap je ook weer beter waarom het hier zo groen is. Via hangbruggen loop je naar 40 meter hoogte tussen de bomen door, een mooie ervaring en nu mogen Bart en Rik ook mee. Die vinden het overigens maar saai.
Terug naar de kust, naar de grote ronde rotsen in zee bij Denmark. Op de camping is geen keuken, we zijn te verwend inmiddels, maar op de wc wel gratis internetten. Zo Skypen we met Nederland en Nw Zeeland, lezen de mail en de berichten op het weblog. Dat is nog eens leuk. Dan gaan Bart en Rik naar de kapper, ook dat moet gebeuren als je lang op reis bent. We smullen van een aardbeientaart, genieten van een gitarist en rennen met het water van Bert Bolle’s 12 meter hoge barometer mee dat elke 6 minuten in beweging is.

Dan is het tijd voor Albany. We gaan naar Max, Anke en hun 4 kinderen. Ze wonen tussen de weilanden in een huis en eromheen kun je de geschiedenis aflezen: oude auto’s, fietsen, schuur (formaat van 4 garages) stampvol dozen en andere spullen en hier hoef je niet snel bang te zijn dat de boys iets slopen. We krijgen een eigen kamer, kop thee en als de meiden uit school komen met de schoolbus springt iedereen vrolijk op de trampoline, Rik fietst weer eens (op een roze fiets) en taal lijkt even geen probleem. We smullen van spaghetti bolognese en maken ‘s avonds kennis met hun favoriete bezigheid: geocaching. Je gaat met GPS op zoek naar ‘schatten’ waarvan je op het internet (www.geocaching.com) kunt zien waar ze verborgen zijn.
Anke laat ons de volgende ochtend zelf zoeken en dan krijgen ook wij de smaak te pakken en puzzelen met gevonden hulpmiddelen om een metalen doosje uit een gevonden holle paal te vissen. Helemaal blij als het lukt.
We bezoeken het walvissen museum, want tot 1978 was Albany een belangrijke haven voor walvissenvangst. Gelukkig is dat nu voorbij, maar het is natuurlijk wel interessant om te horen en te zien hoe de walvissen werden gevangen, verwerkt tot olie en dierenvoer, en hoe erg de aantallen waren gedaald. Gelukkig zwemmen er nu weer heel wat rond in de Australische wateren, waarvan we er bij Fremantle een paar mochten zien. Na het museum vinden we zelf nog een schat met een zogenaamde travelbug op een mooi uitkijkpunt. De travelbug is geen ziekte maar een voorwerp dat mensen verplaatsen en is via internet te volgen. Onze Monkeying around Oz heeft al ruim 20.000 km gereisd. Er wachten nog blowholes (die vandaag vakantie hebben) en een natuurlijke brug op ons en dan kopen we snel aardappels, boontjes, gehakt en yoghurt voor een Nederlandse maaltijd. Wij koken vanavond. Op verzoek van de meiden blijven we nog een dagje en gaan naar het Porongorup park met de kasteelrots. Max en Anke gaan mee want er liggen 2 schatten die nog niemand vond. Dat is een uitdaging voor ze. Zij vinden allebei een schat voordat wij hem zien, maar leuk is het wel en je komt zo op mooie plaatsen. Er hupte ook een kangoeroe voorbij en na alle dode kangoeroes langs de weg is dat ook wel weer eens fijn! De kasteelrots kun je beklimmen, maar met mijn pootje laat ik dat aan Hans over. Bart en Rik lopen op hun crocs, ook niet echt veilig, ze glijden op het pad al een paar keer onderuit. Volgende keer toch de vaste schoenen maar weer aan. ’s Avonds gaan we met zijn allen naar een schooluitje. Alle kinderen zingen liedjes voor de kerst, zij hebben geen 2 maar 6 weken vakantie volgende week. Veel kinderen krijgen een prijs vanwege hun inzet, hun positieve bijdrage, hun vriendelijke omgang met medeleerlingen etc. Ook Rebecka, de oudste dochter, krijgt er een. Wij zijn plaatsvervangend trots! Om het te vieren halen we een ijsje en vinden nog een schat in de winkelstraat.

De volgende ochtend is het helaas echt tijd om afscheid te nemen na een nieuwe Skype sessie met Nederland. Ons vliegtuig wacht niet in Perth 14 december. We besluiten richting Wave Rock te rijden en laten de bossen achter ons en rijden uren door de graanvelden. Massaal duiken de vliegen weer op en vermommen wij ons in de netjes.
Met grote roadtrains wordt het geoogste graan verplaatst. Met mijn verjaardag ben ik dus bij Wave Rock, opnieuw een aparte plek. We maken foto’s, beklimmen de rots aan de achterkant, de golfzijde is veel te stijl. Bij de bakker gaan we lunchen, ik lees mail in het Telecenter, maar er is geen bereik met de mobiele telefoon. Ach je kunt niet alles hebben. Ik ben al verwend met mooie tekeningen, Bart heeft zelf een boekje met verhalen en tekeningen gemaakt en het fototoestel en vogelboek hebben hun waarde al ruim bewezen. Overnachten doen we in ons laatste bushcamp bij de Kokerbin rots nadat Bart bij de Mulga grot met aboriginal handafdrukken een geocache schat vond. Zonder GPS een hele prestatie!
Vliegen en muggen maken ons het leven zuur, dus vlucht ik na rijst met kip saté de auto in om lekker in mijn boek te lezen. Er is toch geen visite!

De laatste kilometers leiden ons via York met zijn winkelstraat uit de 19e eeuw terug naar Perth. De temperaturen zijn hoog dit weekend, dus het zwembad op de camping lokt ons. Er is plek voor de tent, we lunchen, koelen af in het zwembad en dan koop ik een nieuwe zwembroek voor Bart, een GPS en bezoek de kapper. Tijd om er weer wat beschaafder uit te zien! Op zondag halen we een schooldag in en werken aan toetsverslagen, weblog verslagen en gaan bij Macdonalds internetten en eten natuurlijk! Tijd om de laatste Australische dollars uit te geven. Nieuw Zeeland we komen er aan, weer 5 uur verder in de tijd, dan zijn we 12 uur op jullie in Nederland voor en de temperaturen zullen er (hopelijk) ook niet zo ruim boven de dertig liggen als hier.