Kia Ora

Nog verder van huis, 12 uur vooruit om precies te zijn. Met een tussenstop in Sydney gaan we in een paar uur naar Christchurch in Nieuw-Zeeland. Dit keer hebben we de tentstokken wel bij ons! 14 jaar geleden lagen die nog op zolder.
Voor de komende 3 weken hebben we een campertje gehuurd en wat blijkt: we kunnen er allevier in slapen. Oma komt morgen aan, het is hier een stuk frisser als de zon weg is en dan is het heerlijk luxe en vertrouwd om in een camper te slapen.
Het links rijden is al vertrouwd, de taal ook, de koers van de Nieuw-Zeelandse dollar gunstiger dan de Australische en de prijzen lager. We wennen dus snel. Oma arriveert mooi op tijd en na een heerlijk weerzien rijden we richting Kaikoura waar de walvissen nog altijd rondzwemmen. Hier waren we eerder, verder gaan we vooral plekken bezoeken waar wij ook nog niet eerder waren. Wij lopen de volgende ochtend over het strand, vol keien en mooie gladde steentjes, zien sneeuw op de bergen liggen en een mooie blauwe lucht.
Dan rijden we verder richting het Abel Tasman park waar we bedden gereserveerd hebben in twee verschillende hutten. We regelen terplekke de watertaxi om terug te keren na 2,5 dag wandelen, een plek op de camping en verzamelen alle spullen en het eten dat we mee moeten nemen. Terug in het ons vertrouwde ritme van opstaan, ontbijten, inpakken en wandelen. Dit keer door bossen met metershoge varens, bomen, mossen en uitzicht op prachtige baaien met turquiose water, blauwe lucht en een warm zonnetje.
Af en toe een heuvel op en af, maar ook veel op hoogte over een prachtig pad langs beekjes. We lunchen op het strand en ik ben direct een kilo brood lichter als we verderlopen. Onderweg vinden we een schat en laten de Australische travelbug achter. Verder gaan we, op naar de Anchorage hut, nee niet in Alaska. De laatstje loodjes wegen zwaar voor oma, maar op karakter haalt ze het. De hut heeft 24 bedden in twee slaapzalen, een gemeenschappelijke keukenruimte, 1 kraan met drinkwater, wc's en een openluchtdouche met koud water, een paar harde bankjes. Niet direct wat ze zich had voorgesteld bij een hut.
Gelukkig verzacht een kopje thee het ergste leed, hebben we het strand voor de deur, spelen de mannen in de golven, eten we heerlijke pasta en slapen als een os.

De volgende ochtend moeten we een uur extra lopen of om 6 uur al wandelen. Een uurtje extra dan maar, wadlopen kunnen we in Nederland ook. Midden in het park blijkt ook een dorpje te zijn. Onze Nederlandse handelsgeest denkt direct aan een terrasje met lekkere koffie, broodjes etc maar de Nieuwzeelandse niet. Dan maar een slokje water en een muesli reep. Ook lekker. Op naar de Bark Bays hut. Het eerste stuk is het nog heerlijk rustig. Als de dagjesmensen met de watertaxi's zijn afgezet wordt het druk met .... bijna alleen maar Nederlanders. Bart zegt al: Oh, niet weer Nederlanders! Als hij hoort dat ze Nederlands spreken.
In de hutten zijn we echter de enige Nederlanders tussen Nieuwzeelanders, Ieren, Duitsers. Zowel kayakkers als trampers (zoals wandelaars hier heten) maken gebruik van de hutten en campings. Voor zeekayakken vind ik Bart en Rik nog te klein, wie weet ooit nog eens?
Als we in de hut zijn begint het te regenen, wat een mazzel. Het is hier niet voor niets zo groen. Pas 's avonds klaart het op, als een ander gezin in de verkeerde hut blijkt te zitten en nog 4 uur verderop moet zijn inclusief een stuk wadlopen! Gelukkig zitten wij wel goed. De volgende ochtend staat de zon strak aan de hemel en genieten we van de laatste kilometers voordat we met de watertaxi terugvaren over een ruige zee. Het laatste stuk rijdt een tractor ons de zee uit. Weer eens wat anders!
Wat een mooie ervaring weer.
Dan gaan we een doorsteek met de bus maken naar de westkust, op naar de Pancake rocks. Het weer is zo mooi dat we na het inchecken op de enige camping en het drinken van een kop thee direct doorrijden om de pannenkoekrotsen te zien. Met de enorme blowholes die er zijn is het een spectaculair gezicht. De zon schijnt er prachtig op en Rik ontdekt een regenboog. Hij draagt ook zijn regenboog T-shirt, geen wonder dus. We zien dat de weersberichten er heel gunstig uitzien en besluiten ter plekke om een extra dag te blijven. Lekker wandelen, schatten zoeken met de gps, nog een keer terug naar de Pancake rocks,langs de Pororari rivier met palmbomen en reuzenvarens wandelen.
Ik schrijf het dagboek bij, we eten gebakken aardappelen met kipschnitzels en sla, drinken er een wijntje bij terwijl we ons verkneukelen over de sneeuw en winterse temperaturen in Nederland.