In Exmouth begonnen we aan onze reis naar het zuiden om via de dolfijnen van Monkey Mia bij het Kalbarri nationaal park te komen. Van een stel Zwitsers hoorden we dat het er bloedheet was en niet de moeite waard. Dat hadden we eerder over Monkey Mia gehoord, dus we gingen gewoon. Er stonden prachtige paarse bloemen in het park waar we helemaal blij van werden. 
De uitkijkpunten naar de Murchison rivier en de kloof met rode rotsen, Hawks'head en zwarte zwanen waren ook heel fraai. De camping in Kalbarri was niet goedkoop, maar waar doe je school onder de palmbomen met de zee in het vizier?De volgende ochtend begonnen we aan een serieus stuk off road om bij het beroemde raam in de rotsen uit te komen. Lekker klimmen en klauteren over de rood witte rotsen, petje op, zonnebrand factor 30+ ingesmeerd en een fles water mee. De jongens huppelen weer als in Nepal voor ons uit. Terug in het stadje weet ik eindelijk het eerste deel van Australie op de weblog te zetten, helaas niet helemaal goed, want de pc kent geen word97 en ik moet wat toeren uithalen om de tekst toch uit de usb stick te halen. We besluiten een tweede dag te blijven, om de uitkijkpunten langs de oceaan te bekijken en een wandeling langs de rotsen te maken.Als beloning zien Bart en ik twee kangoeroes vlakbij ons, eentje rent er achter een konijn aan! 's middags lekker zwemmen in zee nadat we de pelikanen hebben zien voeren. Dat doen ze al sinds de jaren 70 toen een inwoner zijn visafval aan de pelikanen gaf en ze er zo aan wenden dat ze hem wakker maakten als ze niets kregen. Bij het oversteken van de onverharde weg werd er wel eens een pelikaan aangereden, daarom besloten de inwoners dagelijks te gaan voeren. De zeemeeuwen proberen ook een visje mee te pikken.
We rijden door Geraldton en willen inkopen doen, fout: hier is op zondag alles gesloten. Alleen de McDonalds niet, feest voor de jongens en wij kunnen er gratis internetten. Ook niet verkeerd. Jammer dat wij altijd internetten als het in
Nederland nog midden in de nacht is. In Moora, het centrum van de wilde bloemen staan we op de gemeentecamping. We zwemmen als enige blanken tussen allemaal aboriginal kinderen, en realiseren ons dat we die in het noordelijke deel van onze reis helemaal niet hebben gezien. Wel gek dat ik mijn tas ineens zo strak in de gaten houd. Ook op de camping worden we gewaarschuwd om onze was niet te laten hangen.Dat geeft toch een onrustig gevoel, maar er overkomt ons niet. De volgende ochtend wandelen we rond, ontdekken de zwarte kaketoes die van grote bomen houden. Die staan hier weer, nadat we 2 weken lang alleen struiken zagen. We worden helemaal kriegel van alle bijtende mieren, die maken ons het leven zuur terwijl we de vogels bewonderen. We gaan naar de wilde bloemen boerderij waar ze 400 soorten op de prijslijst hebben en we rond mogen kijken, een dvd zien en horen dat de droogbloemen ook naar Nederland verkocht worden. De jongens vinden de bloemen wat minder interessant, maar de bobtail skink (een soort hagedis met korte staart) vinden ze helemaal top.
Via de Spaans ogende abdij van New Norcia rijden we zo de spits in rond Perth. Help, overal auto's, verkeerslichten en zo gaan we nooit op tijd komen bij onze afspraak met Margaret, een Servas gastvrouw. Op de freeway staan we net zo vast als in Nederland, he bah. We komen wel in Rockhampton en dankzij een vriendelijke pompbediende vinden we snel het juiste adres. De bereisde Margaret is in de 70, heeft veel kleinkinderen en zelfs al achterkleinkinderen en vindt het leuk dat wij met Bart en Rik komen. Ze heeft een speelgoedhond die je kan laten zingen, dat is natuurlijk leuk voor de jongens. Gelukkig voor ons vindt ze het na 2 liedjes welletjes.We eten kip met sla en al die tijd staat de tv gewoon aan. Zonde van de energie vindt Bart. Wij geven hem geen ongelijk, maar zo lijkt het hier te gaan. We slapen als roosjes in een echt bed. De volgende ochtend varen we naar Pinguin eiland. De naam belooft veel, maar helaas zijn de pinguins de hele dag
vissen. Wel zijn er een paar weesjes te bewonderen en vliegen er heel veel sternen rond, nestelen er een heleboel pelikanen en sluipen er bruine hagedissen (king skink) rond. De jongens tellen er al 8 op het picknickveldje.In zee dobbert een skelet van een schildpad. Wij zien ze liever levend. De middag besteden we aan school en geld uitgeven aan nieuwe matrasjes (de oude zijn zo lek als een mandje) en een nieuwe digitale camera. Volgens deskundigen is de oude zijn einde nabij en dat levert een mooi verjaardagskado op en weer foto's voor de site natuurlijk.
Na twee nachten in een echt huis gaan we de bush in van het Yalgorup nationaal park. Het eerste park waar we ook in kunnen kamperen. Een plek tussen de bomen, picknickbank erbij, wc's in een houten huisje, water uit
een regenton en als ik in het donker dit verslag type hoor ik ritselen. De zaklamp is zoek dus gebruik ik de notebook als lamp. Blijkt er een dier met een spitse snuit te scharrelen. Mooi toch dat ik net mijn nieuwe camera heb! Jammer voor Hans, die is net naar het toilet. De jongens liggen al in hun slaapzakje. Die lijkt het niet uit te maken waar ze slapen.
De uitkijkpunten naar de Murchison rivier en de kloof met rode rotsen, Hawks'head en zwarte zwanen waren ook heel fraai. De camping in Kalbarri was niet goedkoop, maar waar doe je school onder de palmbomen met de zee in het vizier?De volgende ochtend begonnen we aan een serieus stuk off road om bij het beroemde raam in de rotsen uit te komen. Lekker klimmen en klauteren over de rood witte rotsen, petje op, zonnebrand factor 30+ ingesmeerd en een fles water mee. De jongens huppelen weer als in Nepal voor ons uit. Terug in het stadje weet ik eindelijk het eerste deel van Australie op de weblog te zetten, helaas niet helemaal goed, want de pc kent geen word97 en ik moet wat toeren uithalen om de tekst toch uit de usb stick te halen. We besluiten een tweede dag te blijven, om de uitkijkpunten langs de oceaan te bekijken en een wandeling langs de rotsen te maken.Als beloning zien Bart en ik twee kangoeroes vlakbij ons, eentje rent er achter een konijn aan! 's middags lekker zwemmen in zee nadat we de pelikanen hebben zien voeren. Dat doen ze al sinds de jaren 70 toen een inwoner zijn visafval aan de pelikanen gaf en ze er zo aan wenden dat ze hem wakker maakten als ze niets kregen. Bij het oversteken van de onverharde weg werd er wel eens een pelikaan aangereden, daarom besloten de inwoners dagelijks te gaan voeren. De zeemeeuwen proberen ook een visje mee te pikken.We rijden door Geraldton en willen inkopen doen, fout: hier is op zondag alles gesloten. Alleen de McDonalds niet, feest voor de jongens en wij kunnen er gratis internetten. Ook niet verkeerd. Jammer dat wij altijd internetten als het in
Nederland nog midden in de nacht is. In Moora, het centrum van de wilde bloemen staan we op de gemeentecamping. We zwemmen als enige blanken tussen allemaal aboriginal kinderen, en realiseren ons dat we die in het noordelijke deel van onze reis helemaal niet hebben gezien. Wel gek dat ik mijn tas ineens zo strak in de gaten houd. Ook op de camping worden we gewaarschuwd om onze was niet te laten hangen.Dat geeft toch een onrustig gevoel, maar er overkomt ons niet. De volgende ochtend wandelen we rond, ontdekken de zwarte kaketoes die van grote bomen houden. Die staan hier weer, nadat we 2 weken lang alleen struiken zagen. We worden helemaal kriegel van alle bijtende mieren, die maken ons het leven zuur terwijl we de vogels bewonderen. We gaan naar de wilde bloemen boerderij waar ze 400 soorten op de prijslijst hebben en we rond mogen kijken, een dvd zien en horen dat de droogbloemen ook naar Nederland verkocht worden. De jongens vinden de bloemen wat minder interessant, maar de bobtail skink (een soort hagedis met korte staart) vinden ze helemaal top.
Via de Spaans ogende abdij van New Norcia rijden we zo de spits in rond Perth. Help, overal auto's, verkeerslichten en zo gaan we nooit op tijd komen bij onze afspraak met Margaret, een Servas gastvrouw. Op de freeway staan we net zo vast als in Nederland, he bah. We komen wel in Rockhampton en dankzij een vriendelijke pompbediende vinden we snel het juiste adres. De bereisde Margaret is in de 70, heeft veel kleinkinderen en zelfs al achterkleinkinderen en vindt het leuk dat wij met Bart en Rik komen. Ze heeft een speelgoedhond die je kan laten zingen, dat is natuurlijk leuk voor de jongens. Gelukkig voor ons vindt ze het na 2 liedjes welletjes.We eten kip met sla en al die tijd staat de tv gewoon aan. Zonde van de energie vindt Bart. Wij geven hem geen ongelijk, maar zo lijkt het hier te gaan. We slapen als roosjes in een echt bed. De volgende ochtend varen we naar Pinguin eiland. De naam belooft veel, maar helaas zijn de pinguins de hele dag
vissen. Wel zijn er een paar weesjes te bewonderen en vliegen er heel veel sternen rond, nestelen er een heleboel pelikanen en sluipen er bruine hagedissen (king skink) rond. De jongens tellen er al 8 op het picknickveldje.In zee dobbert een skelet van een schildpad. Wij zien ze liever levend. De middag besteden we aan school en geld uitgeven aan nieuwe matrasjes (de oude zijn zo lek als een mandje) en een nieuwe digitale camera. Volgens deskundigen is de oude zijn einde nabij en dat levert een mooi verjaardagskado op en weer foto's voor de site natuurlijk.Na twee nachten in een echt huis gaan we de bush in van het Yalgorup nationaal park. Het eerste park waar we ook in kunnen kamperen. Een plek tussen de bomen, picknickbank erbij, wc's in een houten huisje, water uit
een regenton en als ik in het donker dit verslag type hoor ik ritselen. De zaklamp is zoek dus gebruik ik de notebook als lamp. Blijkt er een dier met een spitse snuit te scharrelen. Mooi toch dat ik net mijn nieuwe camera heb! Jammer voor Hans, die is net naar het toilet. De jongens liggen al in hun slaapzakje. Die lijkt het niet uit te maken waar ze slapen.
Nu zal ik toch wel de eerste zijn ?????
BeantwoordenVerwijderenHet was goed om je stem weer eens te horen, Hans en dat voor de eerste keer via Skype en dat op mijn leeftijd?
We hadden trouwens een afspraak over mijn "aanspreek naam" weet je nog?
Ik ga nu eerst de verslagen lezen voordat ik weer reageer en bijgekomen ben van ons zoeven afgesloten technisch hoogstandje.
groet en knuffel aan allemaal en de jongens niet teveel ruzie over het gebruik van de DS
Ga nu slapen, bye bye in Down Under!
Hallo lieve verre mensen, de techniek zorgt nu voor een beter leesbaar verslag. Wat heerlijk voor jullie dat er zoveel beesten onderweg bij jullie op bezoek komen: jullie weten evan te genieten! De jongens slapen overal waar jullie bij zijn: dat is toch het mooiste om zo met z'n allen op stap te zijn. Af en toe wat schoolwerk en weer verder op pad, geweldig.
BeantwoordenVerwijderenMonique, jou verjaardag komt steeds dichter bij: vanaf hier willen we je alvast van harte feliciteren met je verjaardag. Zijn we in ieder geval op tijd! We hopen dat het een bijzondere dag mag worden, met veel verwennerijen en de start van een goed jaar in goede gezondheid.De zoenen, knuffel en kado houd je tegoed.
Liefs uit Poortugaalxxxxxxxxxxxxxxxxx
lieve vrienden, eindelijk weer er aan toe gekomen om een rustig jullie verslagen van de afgelopen tijd te lezen. met de glimlach die hoort bij de herkenning. niet dat ik daar ben geweest waar jullie zijn, maar als je op reis bent is er ook een universele manier waarop je naar de dingen om je heen kijkt en in jullie verslagen herken ik die manier van kijken. en ik moet ook de hele tijd denken
BeantwoordenVerwijderenaan de ervaring die dit is voor bart en rik. ze zijn zich ten slotte wel bewust van het feit dat zij niet op school zijn maar in nepal, hong kong, perth. Dat en jullie die altijd in de buurt zijn en de geuren die ze opsnuiven zullen later leiden tot bijzondere herinneringen. plus dat niemand ze dit op welke school dan ook kan bij brengen. dit gaat over de wereld waarop ze wonen en de mensen met wie zij die wereld (zullen gaan) delen. daar kan geen reken, taal of geschiedenis les tegenop. en als ik jullie verhalen lees en eraan denk hoe zoiets moet zijn als gezin dan wordt ik warm van binnen en die warmte stuur ik jullie tegemoet. en monique: langzalzaleven, langzalzeleven, langzalze leven indegloria, indegloria....hieperdepiep HOERA!
liefs en knuffel voor jullie alle 4
mario