Het land van de lange witte wolk

Na het succesvolle bezoek aan de Pannenkoekrotsen gaan we geld uitgeven in Greymouth. Rik heeft nieuwe schoenen nodig, een nieuwe zwembroek, oma een nieuw batterijtje voor haar horloge en de voorraad eten en drinken moet weer op peil gebracht worden. Kort voor 12 uur weten we ons aan de stad te onttrekken en via Hokitika naar het zuiden te rijden. De zon schijnt, wat een verschil met 14 jaar geleden toen het bijzonder wet was aan de westkust. Nu lunchen we in de zon midden in een voormalig goudzoekergebied en bij aankomst op de Rainforest Retreat camping relaxen we in het warm water van de spa. Wat een genot. De nacht is helaas wat minder een retreat dan gehoopt, nu het hier pas om 10 uur donker wordt leven sommigen volgens een heel ander ritme en praten de halve nacht door.
Een goede reden om na het bezoeken van de Franz Josef Gletsjer door te rijden naar de Fox Gletsjer. Net als in 1995 wandelen we door het gletsjerdal naar de onderkant van de ijsmassa. Een prachtige tocht. Wij vinden hem mooier dan Franz, maar het is hier veel rustiger qua bezoekers en de camping bij een motel heeft slechts 4 bezette plekken: 3 met Nederlanders en 1 met een Engelse. Daarmee brengen we dus kerstavond door. In het motel voor ons horen we kerstliederen zingen, wij knutselen kerstballen en een kerststal. De sokken hangen boven de hoofden van de jongens klaar voor de kerstman.

In het zonnetje genieten we van ons kerstontbijt met gekookte eitjes, croissantje, rozijnenbrood en een kopje thee. Wat een luxe. Maar eerst pakken Bart en Rik hun pakjes uit: een sok vol chocoladerepen, een Lego race auto en Rik een zwembril en Bart een Monopoly kaartspel dat fanatiek gespeeld wordt (ook al is het in het Engels). Daarna wandelen we rond Lake Matheson meer dat bekend is om zijn spiegeling van Mount Tasman en Mount Cook. We hebben dit keer enorm veel geluk, het meer is glad als een laken en de bergen laten zich ook nog even tussen de wolken door bewonderen. Veel mensen dragen kerstmutsen , rendiergeweien en we zien zelfs een camper met geweien!

We rijden verder naar het zuiden, zien een reusachtige zandvlieg bij een café hangen. Die zie je tenminste aankomen, de echte zijn klein en bijten gemeen. Niemand van ons loopt zonder rode bultjes rond. Bij Monroe strand leven volgens de informatie de zeldzame Fjordland pinguïns. We twijfelen of we naar het strand zullen wandelen, want het is nog een eind rijden naar Wanaka. Gelukkig weet een lokale bezoeker ons te vertellen dat ze al een paar weken geleden vertrokken zijn. Dus houden we het op een boterham met een glas melk en rijden dwars door de Zuidelijke Alpen naar Wanaka. Daar maken ze zich op voor de invasie Nieuwzeelandse vakantiegangers die vanaf Tweede Kerstdag verwacht worden. Voor ons is nog plek gelukkig. We zitten in de volle zon te genieten van het kerstdiner zoals ons eerdere bericht al toonde. Een Tweede Kerstdag kennen ze hier niet dus wij passen ons aan en bezoeken Puzzel wereld. Het heeft een gigantisch doolhof waar jong en oud in kunnen verdwalen, dus dat doen wij ook. Ze hebben een hal vol puzzels en andere hersenkrakers waar je mag spelen. Het toilet is een topper: als je binnenkomt zie je mannen en vrouwen in een rij op de poepdoos zitten. Net als je denkt: nee, hè, blijkt het een schilderij te zijn.
Een kamer is vol illusie: sta je rechts ben je een dwerg, loop je naar links word je reusachtig. De kamer zelf ziet er heel normaal uit. De truc is onder andere in de films van Lord of the Rings gebruikt.
Er zijn hele schuine ruimtes, waarin water omhoog stroomt en een biljartbal omhoog rolt. Ik raak helemaal gedesoriënteerd en verlaat misselijk de ruimte.
Inmiddels komt de regen met bakken naar beneden en is een internetcafé een mooie plek om de middag door te brengen. De volgende ochtend ziet het er al beter uit en schijnt de zon zelfs als we op de valreep nog een geocache weten te scoren in een holle boom. Op naar Dunedin via de fruithoofdstad van het land en de oude goudzoekerstad Clyde. Dus ja, waar is Bonnie? Wij vonden haar niet, maar wel een lekker ijsje en een leuk straatje waar in het bankgebouw nu een leuk café bleek te zitten.

We rollen de bergen uit naar de oostkust en vinden een hele leuke camping in Dunedin. Normaal een studentenstad maar nu is iedereen met vakantie. De camping is vol met grappige en mooie muurschilderingen van Harry Potters trein, Thomas de trein, Spongebob, Pokemon etc. en voor onze plek ligt een grote goudklomp. De toeristenhuisjes zijn vermomd als lokale bezienswaardigheden en er is een leuke speeltuin, naast de deur is het strand, de midgetgolf en er blijkt ook nog een geocache te liggen. Tijd voor een kop thee, een strandwandeling en een lekker hapje eten in de luxe camping keuken.
De volgende ochtend rijden we naar het Otago schiereiland in de hoop de zeldzame geeloog pinguïn te zien en wie weet een albatros. De pinguïns blijken ‘s ochtends heel vroeg en ‘s avonds heel laat te gaan en te komen. Bovendien komen ze niet in groepen maar individueel dus de kans er een te zien blijkt gering. We kiezen dus voor een tour en struikelen in de tussentijd bijna over een aantal zeehonden die op de rotsen liggen poseren voor de foto. Bij de tour zien we 3 volwassen en 3 baby pinguïns van 7 weken oud die nog helemaal niet geel zijn maar bruin dons hebben. Ze worden bijna 70 cm groot en er leven nog maar 4.000 exemplaren. Hun vijand is de zeeleeuw, de haai, de mens die hun vis vangt en hun aantal daalt gestaag. Van de 50 jongen kwam er niet een terug na 6 maanden op zee. Een trieste ontwikkeling.

Wij komen gelukkig wel terug en slingeren wat pizza’s in de oven op verzoek van Bart. Hans versiert de volgende ochtend de camper voor oma’s verjaardag en we genieten van taart en een smikkeltour. In de stad Dunedin staat namelijk een chocoladefabriek van Cadbury en daar kun je een tour maken. De fabriek ligt 3 weken stil vanwege de kerstvakantie maar tijdens de verkorte tour zien we een film, proeven chocolademousse, zien een chocolade val en als we de trap op en af lopen zitten we zelf ook onder de chocolade. Kortom de lekkerste tour van de reis tot nu toe. We spelen midgetgolf op een betonbaan met gewone golfballen en hebben even wat aanpassingsproblemen, maar weten dan het slaggemiddelde te verbeteren voordat we bij MacDonalds gaan dineren op verzoek van oma. “Dat vinden de kinderen zo lekker”. Het blijkt het meest ongeïnteresseerde personeel te hebben dat we tot nu toe hebben meegemaakt en gratis internetten is er ook al niet bij (zoals in Australië).
En dan kunnen we door met het vieren van de volgende verjaardag deze reis: Rik wordt 6 jaar. We hebben een stapel kado’s meegekregen uit Nederland en oma voegt daar nog wat aan toe. Zelf hebben we gisteren op de valreep twee nieuwe Cars auto’s gekocht en een truck voor RPM, dus Rik is helemaal blij. Hij kan zijn ogen niet geloven. Tijd om ermee te spelen is er genoeg, want we rijden vrijwel de hele dag om in de buurt van Christchurch uit te komen.