In het land van Maxima

Na een lang oponthoud in het ziekenhuis van Bariloche kregen we alsnog de mogelijkheid om wat rond te reizen in het geboorteland van Maxima. Helaas besloot het weer om te slaan en de zonnige dagen leken al snel ver achter ons te liggen. Sterker nog op een ochtend lag er verse sneeuw op de berghellingen om ons heen! De eerste nacht na het ontslag van Rik was spannend, maar hij sloeg zich er goed doorheen. Hij liep zelf naar de w.c. en at met smaak zijn patat bij de Rock Chicken en zag broer Bart chocola maken in de fabriek van del Turista. Met muts op, schort voor, handschoenen aan maakte Bart heerlijke schors chocola en deelde daarna professioneel rond. Wij waren natuurlijk apentrots.
Vervolgens boekten we vliegtickets om van Bariloche op 13 februari naar El Calafate te vliegen. Geen ruta 40 met de auto zoals we oorspronkelijk dachten te doen. Ook geen 2 dagen met de bus. Nee, wij zwaaien gewoon met de Visa kaart voor deze keer. Onze Peugeot 206 mogen we eerder inleveren en via Hertz hopen we dan een andere auto op te halen in El Calafate.

Na 17 nachten waren we camping Petunia echt wel zat, vooral omdat de Argentijnen volop doorleven tot middernacht en rond 10 uur ‘s avonds een lekkere bbq niet schuwen. Tijd om te verkassen. We besloten de route via de 7 meren te nemen, langs de grens met Chili. Helaas verdween de zon snel achter de wolken en kwam het bij Villa Angostura met bakken uit de hemel. Oeps, hoe gaan we dan lunchen? Dat loste zich op: bij een meertje was een gratis kampeerterrein met een paar grote bomen waar we op konden zitten en het was even droog. De koude wind maakte het niet echt aangenaam, dus we aten snel door. Wat hadden we een medelijden met alle fietsers die we onderweg zagen ploeteren. Over veel onverharde kilometers reden we door de bossen, bergen en zagen diverse meren. Mooi, maar met een zonnetje was het vast nog veel mooier geweest. Nu vonden we een stek bij een beekje op een camping in San Martin de los Andes en kwamen we weer een beetje terug in het reisritme. Vooral toen we ontdekten dat ze er heerlijke broodjes verkochten!
We besloten meteen 2 nachten te blijven. Het werd de hoogste tijd om weer eens een schat te vinden. En jawel, we vonden er 2. De derde had precies op een plek gelegen waar ze nu hard aan de weg aan het werk waren. Helaas. Onder een stralende zon reden we langs een meer en vonden er een prachtig strandje om te lunchen. Rik at maar liefst 5 boterhammen met pindakaas. Zo komt hij weer een beetje op krachten! Ook ‘s avonds werd er prima gegeten en als toetje gingen er nog grote empanada’s naar binnen met ham en kaas. Smullen, alleen jammer dat de tv zo hard aanstond. We twijfelen echt aan het gehoor van de gemiddelde Argentijn.

Na San Martin willen we genieten van de Lanin vulkaan. Als we opstaan is het bewolkt en na het inpakken van de tent hoost het. We rijden toch naar Junin de los Andes en vinden er een prachtige stek op een eilandje in een rivier op de camping. Het zonnetje schijnt en het miezert regelmatig gewoon dwars door de zonnestralen heen. Het heeft geen zin om vandaag richting de vulkaan te rijden. Tijd om spelletjes te spelen, te luieren, te snoepen en te drinken. Tijd ook om even naar een internetcafé te gaan.