Standplaats Bariloche

Nadat we bij vertrek uit Santiago al meekregen dat Pinera met 51% van de stemmen de presidentsverkiezingen had gewonnen reden we in een luxe bus naar Osorno in het zuiden van Chili. Daar bleek het koud te zijn. Iedereen liep met jassen, mutsen etc aan. Het was bewolkt. Bah. Om 10 u konden we per bus door naar Bariloche in Argentinie. De grenspassage verliep soepel. Alle buspassagiers in de rij voor het loket van de douane, stempelen en wegwezen. Rik klaagde al over zijn benen. Zelf hadden we ook stijve benen van al het zitten en vonden het in eerste instantie niet zo vreemd. Toen hij begon te huilen, begon het te dagen dat het echt niet in orde met hem was. Via een prachtig nationaal park reden we door niemandsland naar een pas waar de echte grens was en door naar de Argentijnse douane. Daar werden we vlot ingestempeld. Ik droeg Rik inmiddels.
De bus mocht echter het land niet in. We zouden 10 minuten wachten en overstappen in een andere bus. Enfin, het liep anders. Uiteindelijk mocht deze bus tot het eerstvolgende stadje en stapten we daar over. Het was er een waar vakantieparadijs vol vakantiegangers met rugzakken, op terrasjes, het zonnetje scheen weer. Een heel verschil met Osorno.


Door naar Bariloche. Komen we op het busstation aan, is er geen geldmachine, geen bank, niks. Daar zit je dan zonder Argentijns geld met een ziek kind. Gelukkig was er een aardige Argentijn die ons zomaar 10 pesos gaf voor een taxi naar het centrum, zich bedacht en met ons meeging om zeker te zijn dat we geld konden wisselen bij een Casa de cambio. Dat lukte en met een taxi reden we naar camping Petunia. Bomvol, stoffig, krappe plekjes. We zijn verwend geraakt in Australie en N-Zeeland.

De volgende ochtend de auto, Peugeot 206, bij Thrifty opgehaald met de lokale bus, inkopen gedaan bij de supermarkt en naar een dokter voor Rik. Enfin, onderzoeken, een eigen kamer, meer onderzoeken, bloed prikken, urine, hart, enkels, hoofd.
Onze dagen hebben ineens een heel nieuw ritme:
om en om slapen Hans en ik bij Rik op een uitklapbed; 8 u ontbijtje, temperatuur meten, bloeddruk etc. Medicijnen (alleen pijnstillers in eerste instantie, vanaf donderdag antibiotica) via infuus om de zoveel uur, 12 u warme lunch, 16 u thee met koekjes, 20 u warm diner, rond 21.15u wordt het bedje opgemaakt en gaan we slapen (voor zover mogelijk). In de tussentijd spelen de mannetjes DS, kijken tv, gaat een van ons met Bart naar de chocolade fabriek vlakbij voor een frisse neus, een overheerlijk ijsje en een
stukje chocolade of een patatje met een mega hamburger. Er is geen MacDonalds hier, maar wel een Rock Chicken waar je ook kan snacken. Wij houden contact met het thuisfront. Lang leve het notebook en wifi in de kamer. In het weekend lag het netwerk even plat en dat was geen fijn gevoel, al kun je dan wel vlakbij naar een internetstek.

Als Rik wakker wordt vraagt hij meteen hoe laat Bart komt. De eerste dagen deed Bart eerst school op de camping na het ontbijt. Nu de tas met schoolspullen vrijdag uit de auto is gestolen voor de deur van het ziekenhuis, is er tijdelijk geen school. Zo is hij er eerder, maar vertrekken we ook eerder richting camping 's avonds. Even lekker koken, in het speeltuintje spelen, over het prachtige meer uitkijken. Even bijkomen en nieuwe energie opdoen.

Inmiddels zijn we hier nu 8 dagen en het einde is nog niet in zicht. Nergens op deze reis bleven we langer. Hoe het er verder uitziet weten we ook niet, we leven maar van dag tot dag.