Nog zuidelijker

Als we opstaan schijnt de zon en reppen we ons richting de vulkaan. Helaas staat er een enorme wind die vanuit Chili allerlei regenwolken onze kant op stuurt. We rijden verhard tot de grens van het Lanin park daarna is het hobbelen op het onverharde wegdek. Zo verlaag je natuurlijk wel heel effectief de snelheid! We fotograferen de speciale bomen die hier staan en wagen ons bij het bezoekerscentrum toch aan de wandeling naar Cerro Mirador. Het is het steilste pad dat we ooit liepen. Er zit geen vlak stukje bij. Rik rilt van de kou als hij uit de auto stapt, maar gaandeweg loopt hij steeds beter en kwebbelt er ouderwets op los. De vulkaan hult zich helaas in de wolken en van het uitkijkpunt stormen we af. Als we echter terugrijden naar Junin komt er steeds meer uit de wolken tevoorschijn en uiteindelijk zien we de oostflank van de vulkaan in de zonneschijn. Heel fraai.

Dan wordt het tijd voor de dinosaurussen. In Argentinië zijn een heleboel aparte dinosaurussen gevonden en een aantal redelijk recent. Zo is 10 jaar geleden een vleeseter gevonden, de Giganotosaurus Carolinii, die groter geweest is dan zijn Noordamerikaanse neef de bekende Tyrannosaurus Rex. Die botten moesten we natuurlijk zien. In het museum van Plaza Huincul stond een replica, in het museum van Villa El Chocon lagen de echte botten. Bovendien konden we bij het Lago Barreales ook een echte vindplaats bezoeken waar paleontologen nog aan het werk waren. Onze paleontologen in de dop vonden dat natuurlijk ook erg interessant. Toen ze er echter achterkwamen dat je er niet bepaald rijk van wordt en je hele dagen zit te werken in het stof met je hamer en beitel werd het enthousiasme minder. Maar waar mag je als leek echte fossielen aanraken en vasthouden? Van botten, bomen, eieren van dinosaurussen? Het was een unieke ervaring, ook voor ons. Maar omdat alle uitleg in het Spaans was, was het wel heel erg vermoeiend.

Daarna via de eindeloze pampa’s terug naar Bariloche. Het voelde toch een beetje als thuiskomen. We aten een frietje bij de Rock Chicken, aten een chocolaatje en ijsje bij Del Turista, brachten een tekening van Rik bij de dokter en besloten toch weer terug te gaan naar onze camping Petunia. Ook daar werden we herkend en hartelijk welkom geheten. Nu kozen we een plekje op het veld, een stuk rustiger. De volgende dag zijn we op jacht naar de schat gegaan. El Bolson hebben we gelaten voor wat het was. Nu wandelden we heerlijk langs meren, rivieren, lunchen op een boomstam bij het Gutierrez meer en nog een keer genieten van het uitzicht vanaf Cerro Otto dit keer. Op de laatste ochtend eindelijk de beloofde chocolade fondue: fruit en koekjes in de chocola dopen en dan lekker opsmikkelen. Je ontkomt er niet aan in de chocoladestad van het land.
Met de auto naar het vliegveld, inleveren, inchecken en met het vliegtuig lekker luxe in 2 uurtjes naar El Calafate. Het is heel helder en je kunt de Cerro Fitzroy vanuit het vliegtuig zien liggen. Hopen dat het nog even mooi weer blijft!

De gereserveerde kamer blijkt ineens een stuk duurder en dus zetten we de tent nog maar eens op. Helaas voor ons is er een dagenlang durend feest met luide muziek tot diep in de nacht. Veel slapen doen we dus weer niet. Wel genieten we enorm van de Perito Moreno gletsjer. Hij is heel erg breed en lang. Er zijn veel uitkijkpunten waar we natuurlijk allemaal gaan kijken. En hopen dat er een stuk ijs afbreekt natuurlijk, want dit is de snelst schuivende gletsjer ter wereld. We hebben en nemen de tijd en worden beloond met een complete ijstoren die uiteindelijk instort. We hebben Bart en Rik DS minuten beloofd dus die zijn ook helemaal blij. Het is zonnig en bijna windstil. Bijna onmogelijk in Patagonië.
Onze laatste dag in El Calafate rijden we naar Lago Roca en vinden daar eindelijk de camping die we zochten in dit land: ruime plekken, prachtig uitzicht, warme en schone douches en wc’s, stevige picknicktafel en RUST. We besluiten vooral niets te doen en te genieten. Dat lukt prima al staat ‘s ochtends het ijs op de tent!

Dan is het alweer tijd om naar El Chalten te rijden. We zien ons eerste gordeldier langs de weg scharrelen en echte lama’s grazen. Nou ja, zoveel valt er nu ook niet te grazen in dit kale landschap. We hebben weer stralend weer en al van 100 km afstand kunnen we Cerro Torre en Cerro Fitzroy zien liggen. Het blijkt de eerste zonnige dag in anderhalve maand te zijn! Wat een mazzel. We nemen onze intrek in Albergue Patagonia in een luxe kamer met douche en toilet - de vakantie is begonnen! In het informatiecentrum is goede engelstalige informatie verkrijgbaar, fijn na al dat Spaans. We wandelen de volgende ochtend naar Mirador Cerro Torre en haasten ons dan terug, want er staat regen op het programma. De middag brengen we door met spelletjes spelen, dagboeken bijwerken en praten met andere reizigers in het hostel. Als je kampeert is regen toch een heel ander fenomeen.
Maar als we de tweede ochtend in El Chalten opstaan en de zon ons weer toeschijnt weten we niet hoe snel we na het ontbijtbuffet naar Mirador Cerro Fitzroy moeten wandelen. Een hele klim en we zijn geen van allen in vorm. Maar wat is het mooi, het pad slingert tussen oude bomen door en onder ons, steeds verder onder ons ligt het dal. Boven ons torenen de spitse bergtoppen bedekt met sneeuw en ijs uit. De gletsjers banen zich een weg naar beneden. We besluiten een stukje door te lopen en lopen uiteindelijk minimaal een ambitieuze 16 km. Het doet ons erg aan Nepal denken al zeggen we hier Ola, bon dia en geen namaste.
Het lijkt ons ook leuk om zelf een geocache op het internet te zetten, dus daar werken we ook meteen aan.

Omdat het weer alleen maar goed lijkt te blijven, boeken we een nachtje bij en hebben zo de tijd om schatten te zoeken, school te doen, het informatiecentrum nog eens op ons gemak te bezoeken en spelletjes te spelen voordat we het vliegtuig zaterdagavond nemen naar Buenos Aires. Nog een week dan vliegen we naar huis, het winterse Nederland, het zal wennen worden.