In het uiterste puntje

Na een fantastisch verblijf in El Chalten rijden we in alle vroegte naar het uitkijkpunt om de zon te zien opkomen op Cerro Torre en Cerro Fitzroy. Bart wrijft even zijn ogen uit en trekt direct zijn kleren aan om mee te gaan. Geweldig toch? We worden verwend met een prachtige zonsopkomst die de bergen mooi oranje kleurt. Nog een keer heerlijk ontbijten en dan met de auto terug naar El Calafate op ons gemak. Nog een keer nandu’s en lama’s zien, nog een keer naar de flamingo’s kijken en de besneeuwde bergen. Nog een keer chocolade kopen bij Del Turista en meteen lekker opeten, een pizza eten en naar het vliegveld. Een week geleden wisten we nog niets van de omgeving, nu herkennen we een heleboel.

Vanuit het vliegtuig zien we na een kwartiertje vliegen onze bergen al liggen en in het donker naderen we Bariloche. Dit keer stappen we niet uit, maar vliegen door naar Buenos Aires. Daar komen we midden in de nacht aan. Een taxibusje heeft een wachttijd van 3 kwartier, dus gaan we met een normale taxi die ons na een enthousiast voetbalgesprek netjes voor de deur afzet. We laten Bart en Rik naar binnen sluipen omdat we een tweepersoonskamer hebben. Dat lukt en even later liggen we allemaal te slapen in de hoofdstad van het land. Bij het ontbijt de volgende ochtend ziet Hans Mark Tuitert de 1500 meter winnen in Vancouver, fantastisch nieuws natuurlijk voor ons schaatsfans. Dan met de taxi terug naar het vliegveld om in twee uur naar Puerto Iguazu te vliegen. Wat is het hier groen, en wat is het hier vochtig warm. De regen valt met bakken op het busje dat ons bij camping El Pindo afzet. En jawel, het is gelukt met onze afspraak met Ben en Margriet: zij zijn net voor ons uit Paraquay aangekomen. Geweldig leuk om elkaar hier te zien. We hebben heel wat bij te praten, eten gezamenlijk onder een afdakje een pasta maaltijd, stoken een vuurtje en de volgende dag bezoeken we met de lokale bus de wereldberoemde watervallen.
Eindelijk zie ik ze dan. En het is heel imposant, om elke hoek zie je weer nieuwe watervallen. We worden omringd door prachtige vlinders, op wasbeertjes lijkende coaties en enorme spinnen en grote hagedissen. Het is ontzettend warm, alsof je in een sauna loopt. Na de lunch begint het echter te regenen en koelt het iets af. Bart is wel teleurgesteld dat zijn verjaardag hier gevierd moet worden. Want wij hebben volgens hem meer aandacht voor de watervallen dan voor hem. Tja, daar zit iets in.

‘s Avonds gaan we echter heel feestelijk uit eten met zwaarden vol heerlijk vlees van de gril en patat en een salade. Natuurlijk gaan we decadent met de taxi terug naar de camping.
De Braziliaanse kant van de watervallen laten we voor wat hij is en relaxen de hele dag met zijn allen in en rond het zwembad. De beste plek om in de warmte te zijn. We stoken nog een keer een groot vuur en houden een Bonte Avond met improvisatie optredens van ons allemaal. Dan is het alweer tijd om afscheid te nemen, Ben en Margriet hebben nog even voor zich en gaan terug naar Paraguay. Wij nemen de bus naar Buenos Aires. En wat voor bus… een cama suite, zo luxe, hadden ze dat maar betaalbaar in het vliegtuig! Onze stoelen zijn heerlijk zacht en ruim, we krijgen eten en drinken en als we willen slapen kan de stoel helemaal in bed-stand. Er is elektriciteit voor de pc en zelfs wifi, jammer dat je rijdend in de jungle geen signalen hebt om te surfen op het internet. Dat is pas echt decadent.

Aan onze prachtige reis van ruim 4 maanden is dus een eind gekomen. Nu alleen nog naar huis reizen en dan weer in het gareel. Het zal wennen worden, maar gelukkig hebben we al eerder met dat bijltje gehakt. En de volgende reis? Ongetwijfeld weer lekker met onze eigen camperbus, want die hebben we toch af en toe wel gemist.

Nog zuidelijker

Als we opstaan schijnt de zon en reppen we ons richting de vulkaan. Helaas staat er een enorme wind die vanuit Chili allerlei regenwolken onze kant op stuurt. We rijden verhard tot de grens van het Lanin park daarna is het hobbelen op het onverharde wegdek. Zo verlaag je natuurlijk wel heel effectief de snelheid! We fotograferen de speciale bomen die hier staan en wagen ons bij het bezoekerscentrum toch aan de wandeling naar Cerro Mirador. Het is het steilste pad dat we ooit liepen. Er zit geen vlak stukje bij. Rik rilt van de kou als hij uit de auto stapt, maar gaandeweg loopt hij steeds beter en kwebbelt er ouderwets op los. De vulkaan hult zich helaas in de wolken en van het uitkijkpunt stormen we af. Als we echter terugrijden naar Junin komt er steeds meer uit de wolken tevoorschijn en uiteindelijk zien we de oostflank van de vulkaan in de zonneschijn. Heel fraai.

Dan wordt het tijd voor de dinosaurussen. In Argentinië zijn een heleboel aparte dinosaurussen gevonden en een aantal redelijk recent. Zo is 10 jaar geleden een vleeseter gevonden, de Giganotosaurus Carolinii, die groter geweest is dan zijn Noordamerikaanse neef de bekende Tyrannosaurus Rex. Die botten moesten we natuurlijk zien. In het museum van Plaza Huincul stond een replica, in het museum van Villa El Chocon lagen de echte botten. Bovendien konden we bij het Lago Barreales ook een echte vindplaats bezoeken waar paleontologen nog aan het werk waren. Onze paleontologen in de dop vonden dat natuurlijk ook erg interessant. Toen ze er echter achterkwamen dat je er niet bepaald rijk van wordt en je hele dagen zit te werken in het stof met je hamer en beitel werd het enthousiasme minder. Maar waar mag je als leek echte fossielen aanraken en vasthouden? Van botten, bomen, eieren van dinosaurussen? Het was een unieke ervaring, ook voor ons. Maar omdat alle uitleg in het Spaans was, was het wel heel erg vermoeiend.

Daarna via de eindeloze pampa’s terug naar Bariloche. Het voelde toch een beetje als thuiskomen. We aten een frietje bij de Rock Chicken, aten een chocolaatje en ijsje bij Del Turista, brachten een tekening van Rik bij de dokter en besloten toch weer terug te gaan naar onze camping Petunia. Ook daar werden we herkend en hartelijk welkom geheten. Nu kozen we een plekje op het veld, een stuk rustiger. De volgende dag zijn we op jacht naar de schat gegaan. El Bolson hebben we gelaten voor wat het was. Nu wandelden we heerlijk langs meren, rivieren, lunchen op een boomstam bij het Gutierrez meer en nog een keer genieten van het uitzicht vanaf Cerro Otto dit keer. Op de laatste ochtend eindelijk de beloofde chocolade fondue: fruit en koekjes in de chocola dopen en dan lekker opsmikkelen. Je ontkomt er niet aan in de chocoladestad van het land.
Met de auto naar het vliegveld, inleveren, inchecken en met het vliegtuig lekker luxe in 2 uurtjes naar El Calafate. Het is heel helder en je kunt de Cerro Fitzroy vanuit het vliegtuig zien liggen. Hopen dat het nog even mooi weer blijft!

De gereserveerde kamer blijkt ineens een stuk duurder en dus zetten we de tent nog maar eens op. Helaas voor ons is er een dagenlang durend feest met luide muziek tot diep in de nacht. Veel slapen doen we dus weer niet. Wel genieten we enorm van de Perito Moreno gletsjer. Hij is heel erg breed en lang. Er zijn veel uitkijkpunten waar we natuurlijk allemaal gaan kijken. En hopen dat er een stuk ijs afbreekt natuurlijk, want dit is de snelst schuivende gletsjer ter wereld. We hebben en nemen de tijd en worden beloond met een complete ijstoren die uiteindelijk instort. We hebben Bart en Rik DS minuten beloofd dus die zijn ook helemaal blij. Het is zonnig en bijna windstil. Bijna onmogelijk in Patagonië.
Onze laatste dag in El Calafate rijden we naar Lago Roca en vinden daar eindelijk de camping die we zochten in dit land: ruime plekken, prachtig uitzicht, warme en schone douches en wc’s, stevige picknicktafel en RUST. We besluiten vooral niets te doen en te genieten. Dat lukt prima al staat ‘s ochtends het ijs op de tent!

Dan is het alweer tijd om naar El Chalten te rijden. We zien ons eerste gordeldier langs de weg scharrelen en echte lama’s grazen. Nou ja, zoveel valt er nu ook niet te grazen in dit kale landschap. We hebben weer stralend weer en al van 100 km afstand kunnen we Cerro Torre en Cerro Fitzroy zien liggen. Het blijkt de eerste zonnige dag in anderhalve maand te zijn! Wat een mazzel. We nemen onze intrek in Albergue Patagonia in een luxe kamer met douche en toilet - de vakantie is begonnen! In het informatiecentrum is goede engelstalige informatie verkrijgbaar, fijn na al dat Spaans. We wandelen de volgende ochtend naar Mirador Cerro Torre en haasten ons dan terug, want er staat regen op het programma. De middag brengen we door met spelletjes spelen, dagboeken bijwerken en praten met andere reizigers in het hostel. Als je kampeert is regen toch een heel ander fenomeen.
Maar als we de tweede ochtend in El Chalten opstaan en de zon ons weer toeschijnt weten we niet hoe snel we na het ontbijtbuffet naar Mirador Cerro Fitzroy moeten wandelen. Een hele klim en we zijn geen van allen in vorm. Maar wat is het mooi, het pad slingert tussen oude bomen door en onder ons, steeds verder onder ons ligt het dal. Boven ons torenen de spitse bergtoppen bedekt met sneeuw en ijs uit. De gletsjers banen zich een weg naar beneden. We besluiten een stukje door te lopen en lopen uiteindelijk minimaal een ambitieuze 16 km. Het doet ons erg aan Nepal denken al zeggen we hier Ola, bon dia en geen namaste.
Het lijkt ons ook leuk om zelf een geocache op het internet te zetten, dus daar werken we ook meteen aan.

Omdat het weer alleen maar goed lijkt te blijven, boeken we een nachtje bij en hebben zo de tijd om schatten te zoeken, school te doen, het informatiecentrum nog eens op ons gemak te bezoeken en spelletjes te spelen voordat we het vliegtuig zaterdagavond nemen naar Buenos Aires. Nog een week dan vliegen we naar huis, het winterse Nederland, het zal wennen worden.

In het land van Maxima

Na een lang oponthoud in het ziekenhuis van Bariloche kregen we alsnog de mogelijkheid om wat rond te reizen in het geboorteland van Maxima. Helaas besloot het weer om te slaan en de zonnige dagen leken al snel ver achter ons te liggen. Sterker nog op een ochtend lag er verse sneeuw op de berghellingen om ons heen! De eerste nacht na het ontslag van Rik was spannend, maar hij sloeg zich er goed doorheen. Hij liep zelf naar de w.c. en at met smaak zijn patat bij de Rock Chicken en zag broer Bart chocola maken in de fabriek van del Turista. Met muts op, schort voor, handschoenen aan maakte Bart heerlijke schors chocola en deelde daarna professioneel rond. Wij waren natuurlijk apentrots.
Vervolgens boekten we vliegtickets om van Bariloche op 13 februari naar El Calafate te vliegen. Geen ruta 40 met de auto zoals we oorspronkelijk dachten te doen. Ook geen 2 dagen met de bus. Nee, wij zwaaien gewoon met de Visa kaart voor deze keer. Onze Peugeot 206 mogen we eerder inleveren en via Hertz hopen we dan een andere auto op te halen in El Calafate.

Na 17 nachten waren we camping Petunia echt wel zat, vooral omdat de Argentijnen volop doorleven tot middernacht en rond 10 uur ‘s avonds een lekkere bbq niet schuwen. Tijd om te verkassen. We besloten de route via de 7 meren te nemen, langs de grens met Chili. Helaas verdween de zon snel achter de wolken en kwam het bij Villa Angostura met bakken uit de hemel. Oeps, hoe gaan we dan lunchen? Dat loste zich op: bij een meertje was een gratis kampeerterrein met een paar grote bomen waar we op konden zitten en het was even droog. De koude wind maakte het niet echt aangenaam, dus we aten snel door. Wat hadden we een medelijden met alle fietsers die we onderweg zagen ploeteren. Over veel onverharde kilometers reden we door de bossen, bergen en zagen diverse meren. Mooi, maar met een zonnetje was het vast nog veel mooier geweest. Nu vonden we een stek bij een beekje op een camping in San Martin de los Andes en kwamen we weer een beetje terug in het reisritme. Vooral toen we ontdekten dat ze er heerlijke broodjes verkochten!
We besloten meteen 2 nachten te blijven. Het werd de hoogste tijd om weer eens een schat te vinden. En jawel, we vonden er 2. De derde had precies op een plek gelegen waar ze nu hard aan de weg aan het werk waren. Helaas. Onder een stralende zon reden we langs een meer en vonden er een prachtig strandje om te lunchen. Rik at maar liefst 5 boterhammen met pindakaas. Zo komt hij weer een beetje op krachten! Ook ‘s avonds werd er prima gegeten en als toetje gingen er nog grote empanada’s naar binnen met ham en kaas. Smullen, alleen jammer dat de tv zo hard aanstond. We twijfelen echt aan het gehoor van de gemiddelde Argentijn.

Na San Martin willen we genieten van de Lanin vulkaan. Als we opstaan is het bewolkt en na het inpakken van de tent hoost het. We rijden toch naar Junin de los Andes en vinden er een prachtige stek op een eilandje in een rivier op de camping. Het zonnetje schijnt en het miezert regelmatig gewoon dwars door de zonnestralen heen. Het heeft geen zin om vandaag richting de vulkaan te rijden. Tijd om spelletjes te spelen, te luieren, te snoepen en te drinken. Tijd ook om even naar een internetcafé te gaan.