Met 2 grote rugzakken, een plunjebaal en 3 kleine rugzakjes op pad. Helen en Sem rijden mij en de bagage naar metro station Pijnacker. De mannen lopen met Oma en Carolien. De reis loopt prima: metro, trein, vliegtuig naar Hong Kong. Slapen doen we nauwelijks, alleen Rik pakt een paar uur mee. Dolblij zijn de jongens met hun eigen tv scherm vol films en spelletjes. We zetten het horloge 5 uur vooruit en stappen verdwaasd uit. We gaan een uurtje op een rustig plekje liggen. Hoewel rustig? Er komt een hele lading passagiers voorbij. De grondstewardessen roepen: Hanoi, Bangkok, Guangzhou, Beijing. De passagiers praten en bellen mobiel. Een complete symfonie van geluid.
‘s avonds vliegen we 6 uur terug naar Kathmandu met een tussenlanding in Dhaka. Het horloge gaat 1 uur 15 terug, de mannen van de Mexicaanse griepcontrole zijn al naar huis. Die van de visa gelukkig niet. Per ongeluk zijn de pasfoto’s in de grote bagage ingepakt,maar we hebben geluk en mogen zonder pasfoto’s het land in. De beloofde pick-up staat niet op ons te wachten. Dus met een taxi,formaat Subaru mini: de imperial bezwijkt bijna onder het gewicht en wij hobbelen van kuil naar kuil. De stad is prachtig verlicht: het is de laatste dag van de Deepavali feest. Voor veel deuren liggen mini mandala’s van kleurstof, rijst, linzen en bonen. Het geboekte hotel is vol. Bart trekt het niet meer en moet huilen. Hij wil nu een bed. Gelukkig voor hem liggen we er een uurtje later in, vierde etage, dus nog even wat trappen op.
De volgende dag, dinsdag, verkassen we naar Tibet Peace guesthouse waar Marijke ook zit. Prachtige tuin, ruime kamer op de begane grond voor 7 usd. Zo kun je dus lekker lang op reis met zulke prijzen.
Onze favoriete bakker Pumpernickel is helaas dicht vandaag, maar New Orleans heeft ook lekker eten en verse appelsap en zelfs draadloos internet. Dat was er 11 jaar geleden nog niet. Verder blijkt er weinig veranderd: eten, drinken, bakkers, outdoor kledingzaken, beelden, thankas (schilderijen), straatverkopers met tijgerbalsem, schaakspelletjes, fluiten enz. Geur van wierook, veel motortjes, getoeter (Rik: ‘ik word echt gek van dat getoeter’) en honden. “Ssst, anders worden de honden wakker”.
Ik eet de eerste momo’s deze reis, de jongens houden het bij patat met gebakken ei - daar hebben ze nog goede herinneringen aan uit Marokko. We eten ‘s avonds bij kaarslicht en zijn al aardig gewend aan het nieuwe leven op reis. Het was wel even schrikken toen ik niet meer dan 20 euro kon pinnen en de ING passen geweigerd werden bij een bank. Gelukkig hebben we ook Visa en zijn er meerdere pinautomaten, zodat we nu een buidel vol geld hebben voor de komende 2 weken in de bergen. Het grootste biljet is 10 euro = 1070 Nepalese roepies.
Met Marijke hebben we de wijk Thamel doorkruist, een vergunning voor de trektocht geregeld en een groepsfoto met het pas onthulde beeld van Hillary en Tenzing Norgay die de Mt Everest beklommen. Wij hopen iets minder hoog te komen. Per lokale bus naar de prachtige Bodnath stoepa, waar je nu entree geld moet betalen. Ok, logisch, want het is nu een Unesco plek. We lopen met de klok mee, bezoeken een klooster en worden ingezegend voor de reis door de monniken. De vlaggen wapperen, de gebedsrollen krijgen een extra draai van de jongens. Ze rennen met de reuze gebedsrol mee, de monnik vindt het prachtig. 
Ook wij zijn een bezienswaardigheid: 2 blonde kinderen, een man met 2 vrouwen, waarvan een met kop en schouders boven de mensen uitsteekt. Het goed om hier weer te zijn, we lopen nog een rondje, 
gaan op een stoepje een broodje eten en tellen hoe vaak het oude gebochelde vrouwtje langskomt, de 2 Nepalese cowboys, de monnik met lang haar.
We starten donderdag met school, meester Bart maakt rekenopdrachten voor Rik en geeft dictee. Bart rekent plustaken, maakt van lego de Nepalese vlag. Hans sorteert de spullen die mee gaan en die achter blijven totdat we weer terug komen in Kathmandu. Ik maak fotokopieen van de schoolboeken, koop buskaartjes naar Pokhara en pin nog meer geld. Batterijen opladen, brood kopen, de was, we zijn zo druk als kleine baasjes.
‘s avonds vliegen we 6 uur terug naar Kathmandu met een tussenlanding in Dhaka. Het horloge gaat 1 uur 15 terug, de mannen van de Mexicaanse griepcontrole zijn al naar huis. Die van de visa gelukkig niet. Per ongeluk zijn de pasfoto’s in de grote bagage ingepakt,maar we hebben geluk en mogen zonder pasfoto’s het land in. De beloofde pick-up staat niet op ons te wachten. Dus met een taxi,formaat Subaru mini: de imperial bezwijkt bijna onder het gewicht en wij hobbelen van kuil naar kuil. De stad is prachtig verlicht: het is de laatste dag van de Deepavali feest. Voor veel deuren liggen mini mandala’s van kleurstof, rijst, linzen en bonen. Het geboekte hotel is vol. Bart trekt het niet meer en moet huilen. Hij wil nu een bed. Gelukkig voor hem liggen we er een uurtje later in, vierde etage, dus nog even wat trappen op.
De volgende dag, dinsdag, verkassen we naar Tibet Peace guesthouse waar Marijke ook zit. Prachtige tuin, ruime kamer op de begane grond voor 7 usd. Zo kun je dus lekker lang op reis met zulke prijzen.
Onze favoriete bakker Pumpernickel is helaas dicht vandaag, maar New Orleans heeft ook lekker eten en verse appelsap en zelfs draadloos internet. Dat was er 11 jaar geleden nog niet. Verder blijkt er weinig veranderd: eten, drinken, bakkers, outdoor kledingzaken, beelden, thankas (schilderijen), straatverkopers met tijgerbalsem, schaakspelletjes, fluiten enz. Geur van wierook, veel motortjes, getoeter (Rik: ‘ik word echt gek van dat getoeter’) en honden. “Ssst, anders worden de honden wakker”.Ik eet de eerste momo’s deze reis, de jongens houden het bij patat met gebakken ei - daar hebben ze nog goede herinneringen aan uit Marokko. We eten ‘s avonds bij kaarslicht en zijn al aardig gewend aan het nieuwe leven op reis. Het was wel even schrikken toen ik niet meer dan 20 euro kon pinnen en de ING passen geweigerd werden bij een bank. Gelukkig hebben we ook Visa en zijn er meerdere pinautomaten, zodat we nu een buidel vol geld hebben voor de komende 2 weken in de bergen. Het grootste biljet is 10 euro = 1070 Nepalese roepies.
Met Marijke hebben we de wijk Thamel doorkruist, een vergunning voor de trektocht geregeld en een groepsfoto met het pas onthulde beeld van Hillary en Tenzing Norgay die de Mt Everest beklommen. Wij hopen iets minder hoog te komen. Per lokale bus naar de prachtige Bodnath stoepa, waar je nu entree geld moet betalen. Ok, logisch, want het is nu een Unesco plek. We lopen met de klok mee, bezoeken een klooster en worden ingezegend voor de reis door de monniken. De vlaggen wapperen, de gebedsrollen krijgen een extra draai van de jongens. Ze rennen met de reuze gebedsrol mee, de monnik vindt het prachtig. 
Ook wij zijn een bezienswaardigheid: 2 blonde kinderen, een man met 2 vrouwen, waarvan een met kop en schouders boven de mensen uitsteekt. Het goed om hier weer te zijn, we lopen nog een rondje, 
gaan op een stoepje een broodje eten en tellen hoe vaak het oude gebochelde vrouwtje langskomt, de 2 Nepalese cowboys, de monnik met lang haar.We starten donderdag met school, meester Bart maakt rekenopdrachten voor Rik en geeft dictee. Bart rekent plustaken, maakt van lego de Nepalese vlag. Hans sorteert de spullen die mee gaan en die achter blijven totdat we weer terug komen in Kathmandu. Ik maak fotokopieen van de schoolboeken, koop buskaartjes naar Pokhara en pin nog meer geld. Batterijen opladen, brood kopen, de was, we zijn zo druk als kleine baasjes.
En 's avonds strijk ik met Marijke neer in New Orleans om dit bericht via wifi op internet te zetten. Helemaal van deze tijd.
